Anders zijn: een zegen of een opgave!?⚡Being different: a blessing or a struggle!?

~ for English: please scroll down, and go to page 2 ~

Lieve lezer,

Had ik maar eerder geweten, dat het fijn is om anders te zijn.
Had iemand me maar gezegd dat er veel moois is aan anders in de wereld staan.
Dat ik me de reacties van de mensen om me heen me niet zo moest aantrekken.
Had ik maar een voorbeeld gehad dat juist door anders zijn je grote dromen kunt waarmaken.
Dat had me een heleboel tranen, pijn en moeilijkheden bespaard.

Maar als kind en als tiener zag ik vooral de negatieve effecten van anders zijn.
Voor mij was anders zijn een teken dat je er niet bij hoorde. Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg!
Maar wat is normaal als je anders geboren wordt. Als je “Differently Wired”  bent zoals de Engelsen dat zo mooi zeggen.

Al van jongs af aan voelde ik het. Ik was niet zoals de kinderen in mijn klas. Ik hield van lezen en leren ging me heel gemakkelijk af. Ik was altijd (een van) de beste van mijn klas. Op de lagere school, de middelbare school, de rechtenstudie aan de universiteit.
Het maakte me blij om meer te lezen, meer te kunnen, problemen op te lossen.
En er was nog iets wat me anders maakte, maar daar kon ik mijn vinger toen nog niet opleggen.
Datgene maakte dat ik vaak werd uitgesloten van de groep.
Ik was anders… Deelde niet hun interesses en zij deelden niet de mijne.

En ik had eigenlijk maar 1 wens, de wens om erbij te horen.
Ik zag namelijk hoe fijn het was om dingen te delen met anderen, om op dezelfde wijze door het leven te gaan, om geliefd te zijn, om samen te zijn. En ik, ik voelde me vaak alleen.  
‘Anders zijn’ stond voor mij gelijk aan ‘alleen zijn’.
Maar ik kon niet goed verklaren wat mij nou zo anders maakte. En dus wist ik niet goed wat ik eraan kon doen en hoe ik me moest aanpassen.

Toen ik ongeveer 25 jaar oud was las ik een boek wat me diep raakte. Een levensverhaal van iemand die door vele moeilijkheden in het leven was gegaan en al die ervaring inzette om anderen te helpen in soortgelijke situaties.
WOW, wat leek me dat geweldig om anderen op die wijze te kunnen helpen, maar … ik had niets om te delen met anderen. Had niet zo iets vreselijks meegemaakt en had geen unieke ervaring.
Afgezien van mijn gevoel dat ik anders was en me vaak alleen voelde, had ik verder een goed leven.

Pas op wat je wenst….

Op mijn 27^e, met een baan bij de rechterlijke macht en een goede carrière in het vooruitzicht, nam mijn leven een dramatische wending. Ik werd ziek. Heel erg ziek.
Ik dacht een weekje in bed te gaan liggen en dan wel weer verder te kunnen maar 7 dagen werden in werkelijkheid 7 jaar.

7 jaar waarin ik opnieuw anders bleek te zijn…

Ik had geen aandoening waar de artsen raad mee wisten. Ze hadden in eerste instantie geen diagnose, alleen maar een optelsom van symptomen en een label met een naam erop, Myalgische Encefalomyelitis (ME)
Met de verontrustende mededeling dat er geen behandeling was. Ik moest er maar mee leren leven….
Het enige was dat het een progressieve aandoening aan het zenuwstelsel is, die steeds erger werd en waar je niet echt mee kunt leven. Alleen maar kunt bestaan. Na 7 jaar in bed en alle goedbedoelde adviezen opvolgend kwam de mededeling van mijn arts, dat hij het niet meer wist en dat ik in zijn ogen niet lang meer zou leven.

Dat was het dan? Ging er door mijn hoofd.
Mijn hele leven wensend dat ik iets bijzonders van mijn leven zou kunnen maken, iets voor anderen zou kunnen betekenen, ergens bij zou horen, en dan eindigt het na 34 jaar en 7 eenzame jaren in bed op deze wijze….?
Mijn leven moest voor mijn gevoel nog beginnen, niet eindigen!  NEE, dat kon ik niet laten gebeuren. Het moest anders. Ik moest de uitzondering op de regel worden.

Misschien zou mijn anders zijn dan nu eens in mijn voordeel kunnen werken?

Ik had immers niets meer te verliezen. Als ik niets zou doen, ging ik dood…
Ik deed waar ik altijd goed in was geweest, studeren, verbanden leggen, bewijzen verzamelen. Soms maar in staat om een halve pagina per dag te lezen, maar ik deed iets…
Nu niet als jurist, maar als iemand die haar eigen arts moest worden. Net zoals dr. House of The Good Doctor de meest ingewikkelde casus oplossen op bovennatuurlijke wijze… met dit verschil dat het mijn eigen casus was, mijn leven…

Zo belandde ik in mijn zoektocht naar antwoorden bij een natuurarts. Ik had een openingszin verwacht als: Wat kan ik voor je doen?
Maar in plaats daarvan vroeg hij me: “Hoe spiritueel ben jij?”
Ik keek hem verbaasd aan en vroeg hem: “Wat bedoelt u daarmee?”  Het bracht me nogal van mijn stuk.

Hij vroeg me vervolgens te vertellen wat ik wist over mijn aandoening en ik deelde wat ik wist. Hij bleef schrijven. Tot hij zei: Wat je me nu vertelt kan ik als arts nooit weten…. Geen idee hoe je aan deze informatie komt maar het is bijzonder. Vertel jij mij maar wat je denkt dat je nodig hebt, en dan zal ik je helpen.

Een nieuw traject startte. Een zoektocht op het spirituele vlak naar wie ik ben, wat ik ben, welke gift ik had ontvangen en hoe me dat zou kunnen helpen in mijn queeste naar een verbetering van levenskwaliteit en meer tijd.
En hoe meer ik me erin verdiepte, hoe meer ik leerde begrijpen waarom ik mijn hele leven al zo anders was.
Geboren worden met open spirituele kanalen en ze open houden bleek niet zo gebruikelijk en normaal te zijn. Mijn leven was dus letterlijk anders dan die van de mensen om me heen. Zovele puzzelstukjes vielen op hun plek.
Ik leerde steeds beter om mijn spirituele kanalen te gebruiken. Geen arts kon me helpen mijn aandoening te keren, maar de informatie die ik doorkreeg kon dat wel.

Na enige tijd kwam ik in een spirituele community terecht van mensen die leerden van dezelfde leraar en eindelijk dacht ik in die gemeenschap gelijkgestemden te hebben gevonden. Mensen die net zo zijn als ik. Eindelijk erbij horen,… dacht ik…
Maar al snel werd ik ook hier de “special one” genoemd want door mijn aandoening was ik toch weer anders dan de rest.

Wat heb ik mijn hele leven moeite gehad om dat steeds opnieuw te moeten ervaren, voelen en horen: Barbara je bent anders…
Anders zijn voelde voor mij als niet goed genoeg zijn om erbij te horen en dat leidde tot een ongelooflijk eenzaam bestaan. Ondanks dat ik veel van mensen hield, makkelijk contact maak, vele contacten had, voelde ik me diep van binnen heel eenzaam. Die diepgaande connectie die ik zo graag wenste, die ontbrak nog steeds.

Wat ik wel leerde was, dat als ik me aanpaste aan anderen, dat ik mezelf stukje bij beetje verloor.

En dus gaf het Leven me opnieuw een harde leerschool. Na 7 jaar weer leven in de buitenwereld, genietend van alles wat het leven te bieden had, kreeg ik opnieuw te maken met bijzondere symptomen waar geen arts raad mee wist.
Mijn gidsen hadden me al gewaarschuwd dat ik opnieuw thuis zou komen te zitten, maar ik dacht eerst nog dat ik dat verkeerd had begrepen. Het ging immers toch goed met me.
Totdat ik problemen kreeg met mijn voeten en lopen steeds moeilijker werd en mijn fysieke wereld daardoor al kleiner werd.

Een tijd waarin de community waarvan ik dacht deel te zijn, bijna niets meer van zich liet horen.
Ik werd geconfronteerd met een leven dat opnieuw steeds stiller werd, zonder het gevoel ergens bij te horen. Maar deze keer was ik vele malen meer voorbereid. Ik wist nu dat ik mijn spirituele kanalen had en dat ik kon communiceren met mijn gidsen.
Dat hield me op de been als de muren op me af kwamen.
Er stond me opnieuw een traject van 7 jaar te wachten. (Bijzonder hoe het steeds om periodes van 7 jaren gaat… ) Een periode van steeds dieper gaan in mezelf.
Jaren waarin ik een oceaan aan tranen heb gehuild van de pijn van anders zijn, om weer alleen te zijn, om weer alles zelf op te moeten lossen. Wat had ik toch gedaan dat ik dit “verdiende”. Het voelde als straf.
Totdat het me langzaamaan steeds duidelijker werd, dat dit eigenlijk precies was waar ik op mijn 25^e in dat boek over las. Dit was mijn ervaring, mijn levensverhaal, mijn ontwikkeling, waar ik anderen mee zou kunnen gaan helpen.

Dit was mijn reis door de donkere nacht van de ziel, om terug te keren naar het licht en met al die ervaring kon ik iets positiefs gaan doen.

En met dat besef kwamen er steeds meer momenten waarin ik een diepe dankbaarheid en rijkdom voelde voor mijn anders zijn.

Ik begon alle informatie die ik dagelijks doorkreeg vanuit de spirituele wereld op te schrijven, begon boodschappen te delen en hoe meer ik dat deed, hoe meer ik mezelf en het anders zijn leerde omarmen.
Ik besefte dat er mensen waren die behoefte hadden aan mijn andere visie, mijn andere ervaring en de boodschappen die ik doorkreeg en dat het een verrijking was voor hen.
En hoe meer ik op deze wijze hielp, hoe meer ik dat kanaal werd en die brug sloeg tussen de spirituele wereld en het aardse bestaan voor anderen, hoe meer ik er zelf voor terugkreeg in de vorm die ik nodig had. Mijn gezondheid kwam opnieuw terug en mijn kanalen openden zich verder.
Opnieuw had ik met de hulp van de spirituele wereld datgene gedaan wat velen voor onmogelijk hielden.

Ik besefte eindelijk, dat ik was geboren met een gave en dat ik die gave niet moest wegstoppen om net zo te zijn als de rest.

Ik moest die gave leren gebruiken en verder ontwikkelen, zodat ik hem kon inzetten om anderen te helpen.

Al die tijd hoopte ik ergens bij te horen, omdat ik niet alleen wilde zijn.
Maar pas in de stilte en de afzondering, vond ik waar ik al die tijd naar had gezocht.
Het diepe gevoel van thuiskomen in mezelf en van ergens bij te horen
.
In die afzondering was er niemand om naar op te kijken of om te “kopiëren”. Ik werd uitgedaagd steeds dieper in mezelf af te dalen. Om authentiek te zijn en trouw te zijn aan mezelf.
En met het ontwikkelen van een krachtigere verbinding met mijn eigen ziel, werden mijn kanalen verder geopend waardoor ik deel werd van iets dat veel groter is dan mezelf en groter is dan de maatschappij.
Ik werd verbonden met het grote eenheidsveld om de boodschappen en de heling die doorkomt naar hen te brengen die het nodig hebben.
Het was dat gevoel van verbinding waar ik altijd naar had verlangd. Maar ik vond het op een totaal andere plek en op een andere wijze dan waar ik het had gezocht. Het was mijn eigen verlangen om iemand anders te zijn, dat mij al die tijd in de weg had gezeten.
En zo was de cirkel rond.

Ik ging via een lange weg van anders (willen) zijn, terug naar ME, Myself and I.
Ik kreeg ME en verloor het leven zoals ik het kende.
Maar vond een krachtigere versie van mezelf in de eenzame diepte van de donkerte waar ik werd uitgenodigd om mijn eigen licht te creëren.
Nu help ik anderen om hun eigen licht te versterken door gebruik te maken van de ongelimiteerde kracht van hart en ziel. 

Het leven heeft een mooie manier om iets duidelijk te maken, vind je niet?
Eindelijk begreep ik de zin en de voordelen van anders zijn.
De strijd is opgegeven en vervangen door een groots gevoel van dankbaarheid.

Om met de woorden van David Viscott te eindigen:

Het doel van het leven is om je gave te ontdekken.
Het werk van het leven is om deze te ontwikkelen.
De zin van het leven is om je gave te onthullen.

Wil je graag meer lezen over hoe ik die gave gebruik om anderen te helpen, kijk dan eens op mijn website of schrijf je in voor mijn nieuwsbrief.

Ik ben benieuwd hoe jij jouw gave in het leven gebruikt. Of wat je tegenhoudt als je deze nog niet gebruikt maar wel zou willen gebruiken. Voel je welkom om dat te delen in de comments.  

liefs Barbara

~ True beauty is revealed only if there is light from within ~

Certified Soul Healer, Soul Teacher, Soul Communicator (Readings Akashic Records) en Guan Yin Lineageholder

Linktree:https://linktr.ee/barbarakuipers
Website: www.puur-licht.nl

390 weergaven